جنگ سلطه هم تمام شد. جنرال گارنر دستهای طالبانی و بارزانی را در هم قرار داد، مردم کربلا بعد از سی سال اربعين گرفتند و قمه زدند و مردم بغداد هم بعد از مدتی چندتا تظاهرات کردند و شعار سر دادند ، اما نمی دونم ما چرا هنوز بايد نگران سلامتی کودکان عراقی باشيم هنوز بايد نگران قطعی آب و برق بصره باشيم هنوز بايد منتظر يک فاجعه ی انسانی در عراق باشيم هر روز بايد نگران حضور نيروهای دشمن در منطقه باشيم!؟ هشيار و آگاه و حاضر در صحنه!
مهم نيست مملکت خودمون چه وضعيتی داره و توی چه معيارها و ملاکهای تاسف باری در دنيا برتريم(نمونه اش تعداد تصادفات منجر به فوت و عمل جراحی زيبايی بينی) . اونچه که مهمه اينه که هر روز جلوی اخبار تلوزيون ميخ کوب بشيم و از دشمن که بسيار نزديک است بترسيم. خوشحال باشيم که حکومت بسيار خوبی داريم به تمام ملتهای ستم ديده ی دنيا کمک می کنيم و خيالمون راحت باشه که توی اين خراب شده هيچ مشکلی نداريم .
